Gisteren heb ik alle afleveringen van deel twee herlezen en mijn vermoeden werd bevestigd: er zit veel minder vaart in dan in de eerste reeks. Waar de eerste reeks tegen het einde versnelde, gebeurde in deel twee het omgekeerde: het tempo en ook de frequentie namen af.
Ik moet niet lang zoeken naar een verklaring. De gemakkelijkste verklaring zou zijn dat ik te veel andere dingen aan mijn hoofd had. En dat is waar. De zomer was goed gevuld met o.a. de voorbereidingen van de uitgave van Colombe (verschijnt op 22 november 2019). De minder gemakkelijke verklaring is dat ik geen plot had. Bij deel een had ik dat wel. Dat verhaal was bij het begin al voor de helft geschreven en het einde lag al vast. Bij deel twee had ik een aantal thema’s in mijn hoofd, maar geen strak schema.
Stoppen of verdergaan
Vorige week kreeg ik een bericht van Anker Tong, de intrigerende blovel die me tot het schrijven van Chris! inspireerde. Anker Tong loopt al meer dan twee jaar en het bericht van vorige week had enkel een titel: Gestopt wegens writersblog. Ik moest glimlachen omwille van de vondst, maar evengoed vond ik het jammer. Niet omdat ik de berichten die ik tot dan gelezen had zo boeiend vond, maar omdat ik me voorstelde dat de mij onbekende auteur noodgedwongen ermee stopte omdat hij of zij geen inspiratie meer had. Ik veronderstel dat Anker Tong hetzelfde probleem had als ik: geen op voorhand uitgewerkte plot.
Nu zie ik dat de auteur de titel van het inhoudloze bericht heeft veranderd, er staat nog enkel Writersblog. De woorden ‘gestopt wegens’ zijn verwijderd. Betekent dat dat de auteur toch overweegt om de draad opnieuw op te nemen? Ik stel me voor dat hij of zij net als ik vastgelopen is, maar zichzelf toch nog de kans wil geven om het verhaal weer op gang te krijgen. De vraag is of dat een goed idee is, of dat de moeite waard is. Die vraag stel ik mij tenminste toch.
Wat ik mij in ieder geval voorneem, indien er nog een derde seizoen van Chris! zou komen:
- Ik moet op voorhand een duidelijk verhaal hebben, met een begin, een midden en een einde.
- De eventuele Chris!3 moet alle aandacht krijgen en moet dus lopen in een periode waar ik geen andere projecten heb lopen.
- Een tijdspanne van twee à drie maanden is lang genoeg voor een seizoen, maar de frequentie moet hoog genoeg zijn. Ik moet dus op voorhand een afgebakende periode reserveren voor Chris!
Kwaliteit of kwantiteit
De keuze tussen kwaliteit en kwantiteit is snel gemaakt. Liever goed en kort dan lang en vervelend. De blogstatistieken zeggen genoeg. Het aantal lezers is gelukkig niet afgenomen, zelfs lichtjes gestegen, maar ook niet spectaculair toegenomen.
Belangrijker dan het aantal bezoekers en views per dag vind ik de vraag of ik de lezer een prettige leeservaring heb bezorgd. Want dit is juist typisch aan de blovel (en aan alle soorten blogs): er ontstaat een soort band met de lezers. Niet alleen met de volgers die trouw elke aflevering liken, en zij die af en toe geestige commentaar geven, maar ook met de gekende en onbekende en zelfs anonieme volgers. Bij elke aflevering vraag ik me af wat ze erbij gedacht of gevoeld hebben, of het lekker was (zoals de Letterkoek dat ook vraagt). Als auteur voel ik me verantwoordelijk voor die leeservaring -waarvoor de lezer toch een paar minuten de tijd neemt- en hoop ik dat ik goed werk geleverd heb.
Leerproces
Maar evengoed ben ik in staat om de zwakheden onder ogen te zien en ook om ze te relativeren en te bekijken als weer iets nieuws dat ik geleerd heb. Daarom heb ik zeker geen spijt van Chris! Van het eerste seizoen had ik al geleerd dat ik in staat was om een zekere regelmaat aan te houden en daardoor een volume te creëren en heb ik ook mijn weerstand tegen dialogen overwonnen. Van dit tweede seizoen heb ik vooral geleerd dat ik zowel op voorhand als tijdens het lopen van de blovel voldoende tijd moet nemen, en het project moet beschouwen als een tijdelijke maar wel voltijdse baan.
Dank
Tenslotte wil ik alle lezers, de regelmatige, de actieve, maar ook de passieve en de occasionele lezers opnieuw van harte bedanken. Zonder jullie zou Chris! niet bestaan en zou ik ook het plezier dat ik eraan beleefd heb niet gekend hebben.
Vragen, verzoeken, opmerkingen en suggesties blijven welkom, hieronder of anders via e-mail.
Lieve groeten,
Christine
Chris! 
Bedoelt Anker Tong ‘writer’s block’? Dat is meestal maar een tijdelijk probleem, maar wel een acceptabel excuus, ja. Ik hoop echt dat jij er niet mee stopt. Te meer omdat ik seizoen twee eigenlijk beter vond dan het eerste. Ik verkies de langere afleveringen, en je personages zijn ondertussen oude bekenden van wie ik me afvraag wat zij nu weer gaan uitspoken. Dat jij dat zelf ook nog niet weet vind ik eerder een voordeel dan een nadeel. Ik had ooit eens een gelijkaardig probleem toen ik vast zat met een verhaal en een kennis in mijn schrijfgroep zei: “Just close your eyes and watch the movie!” Misschien moest je dat maar eens proberen 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
“Just close your eyes and watch the movie!” Dat ga ik op een post-it aan mijn scherm hangen 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Laat me weten of het werkt!
LikeLike
Met veel plezier heb ik Chris! gelezen. Ik wil graag weten hoe het haar verder vergaat. Dus deel 3: graag!
Ik heb niet vaak gereageerd vanwege bij elke reactie of zelfs maar een like de hele inlogprocedure te moeten volgen. Nogmaals, graag gelezen, goed geschreven.
LikeGeliked door 1 persoon
Vreemd dat je die inlogprocedure elke keer weer moet volgen. Ik weet dat dat hindert, want het houdt me soms ook tegen om op andere blogs te reageren. Ik vraag me af of ik dat zelf kan verhelpen. Iets om uit te zoeken. In ieder geval hartelijk dank voor het lezen, voor je reacties, en voor deze aanmoediging. Ik voel het volgende seizoen al borrelen 🙂
LikeLike
Oh, wat fijn! 🙂
WordPress heeft onlangs ook weer wat veranderd.
LikeLike
Bij deze reactie via de WordPress-reader hoef ik niet in te loggen. Weer wat wijzer.
LikeLike
Ik las deel twee heel graag, was benieuwd waar het nog heen zou gaan. Neem je tijd en die tip van watch the movie, dat is een goede. Ik doe dat ook af en toe tijdens het schrijce, bedenk ik me nu 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
schrijven natuurlijk… Ik zal ooit nog wel foutloze reacties leren typen op mijn gsm 😉
LikeLike
Christine,
Met interesse heb ik je analyse/reflectie op seizoen 2 gelezen. Ik had je al eens gezegd dat ik halverwege even gestopt ben met lezen en ik heb het tegen (wat later bleek) het einde weer opgepakt. M.a.w. een heel aantal blogs achter elkaar gelezen. Dan valt het gebrek aan tempo, waarover je schrijft, misschien niet zo op.
Plus: Je schrijft lekker. Je dialogen voelen natuurlijk aan. Je zinnen zijn niet te lang, niet te kort, precies goed, er zit flow in.
Voor mij iets minder: Het blijft allemaal erg op de oppervlakte voor mijn gevoel. Ook al vertellen de personages over hun gevoelens en zie je Chris op het laatst met haar ‘adoptie’ van River groeien als mens. Maar ik heb niet het gevoel dat je met iets universeels aan de slag bent, zoals ik bij Colombe wel heel duidelijk had. Dat was wat mij betreft: trouw (aan zelf, de ander, je stijl van leven) en liefde die overwint. Klinkt misschien als een open deur, maar ik voelde die twee universele thema’s vorm krijgen, al lezende door de roman. Dat had ik bij Chris! helemaal niet. Het beklijft niet bij me. En Colombe juist wel. ’t Is moeilijk om precies m’n vinger erop te leggen.
Ik denk haast dat je stijl van schrijven bij Chris! van hoger niveau is; je hebt het metier van boeiend schrijven te pakken. Meer dan bij Colombe. Maar bij Colombe zaten er lagen in het verhaal, een diepte waaraan ik me als lezer kon laven.
Zeker doorgaan!!
liefs Johanna
LikeLike
Lieve Johanna
Dank je wel voor het bijbenen en voor het delen van jouw aanvoelen. Het klopt dat er grote verschillen zijn tussen Colombe en Chris! Colombe is een roman, het is mijn debuut en het zal wellicht nog een paar zwakheden vertonen die eigen zijn aan een debuut. Maar ik ben heel blij met jouw aanvoelen van de diepere lagen in Colombe, want dat is wat ik ook graag heb in de romans die ik lees en wat ik beoogd heb in Colombe.
Chris! is geen roman. Mogelijk komt er ooit een boek of een e-book van, maar ook dan zal het geen echte roman zijn, eerder een soort spinn-off van de blovel. De blovel-formule leent zich minder tot diepgang (vind ik) en ik kies dan ook bewust voor een zekere lichtvoetigheid. Ik ga ervan uit dat de meeste lezers de vorige afleveringen nooit meer herlezen. Het leesplezier en de eventuele boodschap moet dus instant zijn. Daarom probeer ik in elke aflevering een kleine, hopelijk voor veel lezers herkenbare, scène neer te zetten. Tegelijk laat ik er graag een aantal thema’s insluipen die mij nauw aan het hart liggen: liefde, liefde op latere leeftijd, ouder worden, onzekerheid over het lichaam, identiteit, gender-identiteit, seksuele oriëntatie, generatieverschillen, zingeving etc. Maar ik blijf inderdaad een beetje aan de oppervlakte. Enerzijds is dat een bewuste keuze, ik tag Chris! onder andere als chicklit+, anderzijds heeft dat ook te maken met het tijdsverloop. Het verhaal loopt min of meer in realtime. Tot nu hebben we Chris nog maar een dik half jaar gevolgd. Ze heeft in het eerste seizoen wel uitgebreid verteld wat er twee jaar daarvoor gebeurd was. Maar we volgen haar van week tot week en ze evolueert in haar denken en handelen ook min of meer in realtime, dus vrij traag, maar toch nog iets sneller dan in werkelijkheid, denk ik.
De roman Colombe vertelt een heel leven (eigenlijk drie levens) in ongeveer 220 boekpagina’s. De personages evolueren daardoor ook veel sneller.
Het zijn dus twee heel verschillende genres, en ik vind ze zelf allebei waardevol en leuk om te doen.
Een groot voordeel aan de blovel is dat de formule mij dwingt om regelmatig te schrijven. Gedurende drie maanden twee of drie afleveringen per week schrijven vergt discipline en focus en het doet me ongelooflijk veel plezier dat je merkt dat mijn schrijfvaardigheid erop vooruit gaat. En hopelijk kan ik die vorderingen meenemen bij het schrijven van mijn volgende roman.
Dank je wel voor het aanmoedigen en heel veel liefs,
Christine
LikeLike
Dat zijn inderdaad twee verschillende manieren van aanpak he: de ene blovel waarbij je duidelijk weet waar je naartoe gaat en die strak afgebakend is in tijd (zoals enkel tijdens de zomervakantie schrijven, dat werkte voor mij wel goed),en anderzijds de blovel die je meer als een soap op je af laat komen en die dus ook veel langer kan doorgaan, en waarbij je lezers eerder hun wekelijkse leeservaringen garandeert dan een afgewerkt verhaal.
Ik denk dat beide aanpakken wel hun waarde hebben.
Zelf was ik met Chris 2 niet meer mee omdat ik teveel aan mijn hoofd had en niet veel meer op de computer geraakte. Een andere reden was er niet hoor.
En wat een heerlijk nieuws, van je boekvoorstelling!!
Ooh, dat is zo cool!
Het is een prachtige cover, echt helemaal in de sfeer van het boek.
Ik wil alvast een exemplaar!
LikeGeliked door 1 persoon